Wielki powrót , czyli dość nieprzyjemny powód mojej nieobecności...

Nie było mnie niemalże miesiąc... nie , nie odechciało mi się , nie zepsuł mi się laptop, nie zrezygnowałam ani nie miałam żadnej blokady piśmienniczej. Powód mojej nieobecności jest dość nieprzyjemny i trochę niebanalny ... a oto i ta historia :

Jest 15.02 , a GreenTooth spędza wspaniałe chwile wraz z kuzynem w kinie na wyczekiwanym "Deadpoolu" . Ludzie wokół chrupią popcorn i siorbią coca-colę myśląc , że o ! jeszcze mały łyczek się znajdzie skutecznie uprzykrzając mi życie. Jednak jako zagorzała fanka Marvela skupiłam się w końcu całkowicie na filmie nie zauważając nawet , że mój kochany kuzyn wypił mi całego kubusia (nie wierzcie , że jak chłopak kończy osiemnastkę to staje się dorosły). 

Filmem jestem zachwycona , po wyjściu idę jeszcze do baru gdzie kuzyn odkupuje mi sok . Rozmawiamy jeszcze chwilę , a potem odprowadzam go na dworzec , bo mieszka w innym mieście. Jest już dość późni , bo ok 23:00 . Ciemno , bo lampy na odcinku drogi do mojego domu nie działają już od nowego roku ( polecam mieszkanie na obrzeżach , nic tam nie działa , żaden autobus czy tramwaj nie dojeżdża i muszę drałować prawie trzy kilometry na piechtaka).

Myśląc , że jest już tak późno postanowiłam nie cisnąć się na pięciocentymetrowym w szerokości chodniku i szłam sobie brzegiem ulicy. Słuchawki odmówiły posłuszeństwa , więc idę nudząc się niemiłosiernie. A oto i sedno historii...

Pamiętacie te odblaskowe misie w przedszkolu , które przestaje się nosić w czwartej klasie , bo to wiocha ? Nie ! Noście je , obwieszajcie się nimi jak choinka ! Szłam , nie słysząc zupełnie jadącego za mną rowerzysty (prawdopodobnie jakiś robotnik wracał z pracy). On też mnie nie widział, gdyż jak to lampka w składaku , ma zasięg kilku centymetrów. I stało się.

Czułam się jak potrącona przez samochód. Facet uderzył we mnie od tyłu zjeżdżając z górki , więc siłą uderzenie była bardzo duża. Poleciałam na twarz , przeorałam brodą po ziemi , zdzierając ją boleśnie i przygryzając sobie język tak , że aż krew trysnęła na chodnik. Ponadto przekoziołkowałam razem z rowerem , co skończyło się dwoma złamanymi żebrami , złamaniem z przemieszczeniem kości piszczelowej i złamanymi dwoma palcami lewej ręki i mnóstwem ran i zadrapań.

Cóż , spędziłam tydzień i trzy dni w szpitalu , a po powrocie do domu i tak musiałam tam jeździć codziennie na rehabilitację i kontrolkę. Do tego jeszcze nadrabianie prac do szkoły i nauka nie dawały mi czasu na pisanie na blogu. 

Ale teraz wracam , gips z palców ściągnięty , jeszcze tylko noga i żebra delikatnie się goją , oraz rana na brodzie ( na szczęście dostałam jakąś maść o nazwie jak zaklęcie , dzięki której blizna będzie niemalże niewidoczna). Nie będę już robić podsumowania lutego , gdyż przeczytałam marną ilość czterech książek . Jednak ich recenzje się pojawią ! Także wracam i będę znów pisać ! 

PS. Odblaski wynalazł Percy Shaw i chwała mu za to ! Teraz będę je nosić nawet jeśli będzie to głupio wyglądać ! I będę strzegła się rowerzystów , bo nie są wcale bezpieczniejsi od samochodów. (Co śmieszne , rowerzysta miał tylko rozciętą brew ! ).